Македонски сообраќајни правила

Можеби овој текст е поважно да го прочитаат туристи и возачи од други места, но ајде да се погледнеме со нивни очи – само-критично и да видиме како тоа изгледа кога го гледа некој, кој не е слезен од планина, како мнозинството од нас.

Македонски сообраќај – ремек дело на хаосот

Ах, сообраќај во Македонија. Симфонија на трубење, балет од (за жал не секогаш) едвај промашени браници, скулптурна градина со креативно заглавени возила. Тоа е културен феномен, спорт за гледачи, а понекогаш и тест на (не)трпение што би ги натерало светците да пцујат како морнари.

Прописно паркирани автомобили

Ако најдеш прописно паркиран автомобил во Македонија, значи дека имаш најдено еднорог со возачка дозвола – ретко, митски и потенцијално опасно (тоа возило може да биде оштетено, затоа што го расипува општиот просек и се противи на „нормалното“). Улиците се патеки со пречки, тротоарите се паркинзи на кои е дозволено да се пешачи, но со посебна внимателност, затоа што секако, предност имаат возилата. Рабниците (ивичниците) се разбира, се само предлог за тоа каде се граничат коловозот и тротоарот.

Сообраќајни правила? Не, тие се само сообраќајни предлози.

Црвени светла? Не, неее, тоа се само „црвенкасти“ светла, нудејќи нежно поттикнување за можеби да го забавите возилото (секако, ако ако тоа не ви пречи и не се брзате баш многу). СТОП знаци? Тоа се осум-аголници на можности, каде точката на запирање е дефинирана од вашето расположение и зависи од близината до најблиската бурекџилница, кладилница, продавница…

Полиција? Тие се паркинг самовили, кои селективно исполнуваат желби.

Може магично да се појават од некаде, да казнат идеално паркиран автомобил затоа што има малку закосена антена, а потоа да исчезнат пред да можете да кажете „полукружно свртување“. Во меѓувреме, автомобилот што го блокира вашиот влез трет ден по ред, ужива ВИП имунитет за паркирање.

Но, ај, барем има другарство во хаосот.

Сите сме биле таму: пасивно-агресивната белешка оставена на шофершајбната, кревање брисачи во надеж дека слезениот од планина ќе сфати дека направил критичен прекршок, креативното користење на количка или гајба во надеж дека тоа ќе го спречи паркирањето на возило „само за една минута“ кое ќе го блокира вашиот влез (само за неколку часа), тивкото (или не толку тивко) пцуење додека се движите низ сообраќајниот лавиринт. Тоа е заедничко искуство, ритуал на поврзување што нѐ обединува во нашата врска „љубов-омраза“ (нели, го мразиш оти те нервира, но најчесто, пцуејќи изразуваш желба за сексуално општење со тој друг возач или нему блиското семејство) на Македонските патишта.

Затоа, следниот пат кога ќе заглавите зад автомобил паркиран на пешачки премин, не очајувајте. Прифатете го апсурдот, смејте се на лудилото и запомнете: во Македонија возењето не е само потреба, тоа е форма на уметност и можност да ги развиете своите вештини во читање мисли (нели, трепкачите се дополнителна опрема која не мора да се користи). Додуша, малку застрашувачка уметност, исполнета со трубење, уметничка форма која ги извиткува правилата во крајности, но сепак – уметничка форма.

Сега, фрлете им се на коментарите (овде, на ФБ)! Споделете ги вашите најневеројатни приказни за паркирање, вашите најлуди сообраќајни случки и вашите совети како да ја преживееме Македонската сообраќајна џунгла. Ајде да го претвориме овој текст во урнебесна терапија за нашите колективно стресни паркинг-души.

П.С. Не заборавајте да ставите каиш, користете ги трепкачите (понекогаш) и можеби тргнете малку порано, за да имате дополнително време за патувањето. Никогаш не знаете какво ремек-дело на паркинг хаос ве чека зад следниот агол.